De complete voorstelling op het linkerzijpaneel van de koets is gewijd aan de relatie tussen Nederland en de gekoloniseerde gebieden: met aan de rechter kant het huidige Indonesië, toen Nederlands-Indië ook genoemd Oost-Indië of ‘de Oost’ en aan de linker kant Suriname en het Caribisch deel van het Koninkrijk, toen de zes Nederlandse Antillen, samen aangeduid als West-Indië of ‘de West’.

De voorstelling op het middelste paneelvak heeft een driehoekscompositie, die de hiërarchie van die relatie direct duidelijk maakt. De centrale figuur is een witte vrouw, die volgens Nicolaas van der Waay de ‘strijdbare Hollandsche Maagd’ voorstelt: de personificatie van het Koninkrijk Nederland. Voor haar troon ligt de huid van een karbouw, een Indische waterbuffel, bedekt met ‘schatten en voortbrengselen’ uit de koloniën. Vanaf de top van de driehoek, het hoofd van de Maagd, voeren de denkbeeldige lijnen naar de lage hoeken, waar links een nazaat van slaafgemaakten Afrikanen uit het Caribisch gebied knielt en rechts een bewoner van de Indische Archipel hurkt.

Links van de troon staat een rijzige witte man, die ‘beschaving’ brengt: hij geeft een boek aan een schaars gekleed - 'niet-beschaafd' - zwart gezin. Algemeen heerst in die tijd de overtuiging dat Nederland als West-Europees land een hoge graad van beschaving heeft bereikt, dit in tegenstelling tot haar koloniën in ‘de Oost’ en ‘de West’. Veel Nederlanders zien het als taak van de kolonisator om de mensen in deze gebieden (christelijke) beschaving bij te brengen.

Links van hen, in het linker paneelvak, brengt een witte vrouw ‘ontwikkeling’, samen met witte mannen die de marine en het leger voorstellen. De zwarte plantagearbeiders met cacaobonen en suikerriet verbeelden de cultivering van de koloniën in de West, met name Suriname. Zij waren nazaten van de vele slaafgemaakten, die de Nederlanders vanaf de 17de eeuw in groten getale via de trans-Atlantische driehoekshandel uit Afrika daar naartoe hadden getransporteerd.

De personificaties met Grieks-Romeinse toga’s verwijzen naar de klassieke oudheid, trotse basis van de Europese cultuur. Hun lichte gewaden en huidskleur vormen een sterk contrast met de donkere, half geklede figuren. De mannen dragen lendendoeken en één vrouw gouden slavenoorbellen - die haar definiëren als het ‘bezit’ van een plantagehouder terwijl de slavernij ruim dertig jaar eerder officieel was afgeschaft onder Wilhelmina’s vader, koning Willem III.

Rechts van de troon staat, in de schaduw van een parasol, een Javaanse vorst met twee edelen in hofkleding van kostbare batikstof, begeleid door twee bedienden die de Nederlandse Maagd geschenken aanbieden. Nederland oefende in Nederlands-Indië gezag uit via de lokale heersers en onderhield daartoe diplomatieke contacten met lokale vorsten en edelen. Enkele van hen waren aanwezig bij de inhuldiging van Wilhelmina - en brachten ook geschenken mee. Helemaal rechts is een witte vrouw te zien die een oude Indische man ondersteunt: dit stelt de Bescherming tegen Mishandeling en Willekeur voor, die Nederland de gekoloniseerden wilde bieden.