De oudste dochter van stadhouder Frederik Hendrik en Amalia van Solms, Louise Henriëtte, trouwde op 7 december 1646 in het Oude Hof in Den Haag met Frederik Willem, keurvorst van Brandenburg. Hoewel het huwelijk zeer tegen haar zin was gearrangeerd, was de Grote Keurvorst, zoals Frederik Willem genoemd werd, een uitstekende partij. Hij behoorde tot het huis Hohenzollern waarmee de Oranjes nauwe banden onderhielden, hij was calvinistisch en door de erfenis van Kleef, Mark en Ravensberg aan de Nederrijn waren Brandenburg en de Republiek buren.
Naar Berlijn
Toen zij trouwden was de Dertigjarige Oorlog nog gaande. Daarom woonden zij de eerste jaren van hun huwelijk in Kleef waar Johan Maurits van Nassau-Siegen in 1647 stadhouder werd. De Grote Keurvorst verhuisde in 1650 naar Berlijn waar de oorlog een verwoestend effect had gehad. Bij de wederopbouw maakte Frederik Willem gebruik van Hollandse architecten, waterbouwkundigen, vestingbouwers, handelslieden, kunstenaars en hij trok zelfs Hollandse boeren naar het gebied. Het Berlijnse Unter den Linden liet hij aanleggen naar voorbeeld van het Lange Voorhout in Den Haag en de Utrechtse Maliebaan.
Slot Oranienburg
Frederik Willem schonk zijn echtgenote de stad Bötzow met daarbij een oud jachthuis. Zij liet dit jachthuis vanaf 1652 ombouwen tot een slot in Hollands-classicistische stijl. De decoratie van het slot was tussen 1653 en 1655 in handen van de Nederlandse kunstschilder Jan Lievens. Toen het slot in 1655 klaar was, gaf zij het kasteel en de stad de naam Oranienburg.
Weeshuis in Oranienburg
Louise Henriëtte gaf een belangrijke economische impuls aan de landbouw en stichtte hier één van de eerste weeshuizen van Duitsland. Hiermee loste ze haar belofte in die ze deed toen ze lange tijd kinderloos bleef. De band tussen de Oranjes en Oranienburg en het weeshuis is tastbaar aanwezig in een fotoalbum dat het bestuur van Oranienburg en het curatorium van het weeshuis volgens de aanbiedingsbrief in 1926 aan prins Hendrik schonken ter gelegenheid van zijn zilveren huwelijksjubileum en ter herinnering aan zijn bezoek in 1925.
Sael van Orange
Louise Henriëtte refereerde aan haar afkomst door haar slot Oranienburg te noemen. Zij was hier niet de eerste in, haar moeder had het huidige Paleis Huis ten Bosch oorspronkelijk de naam ‘Sael van Orange’ gegeven. Haar zoon, keurvorst Frederik III en vanaf 1701 Frederik I, koning van Pruisen, verbouwde en breidde het slot uit en liet ook in Oranienburg een Oranjezaal aanleggen als aandenken aan zijn moeder, maar ook als uitdrukking van zijn ambitie om aanspraak te maken op de opvolging van de Oranjes. Het plafondschilderij in deze nieuwe feest- en eetzaal stelde de heldendaden van de prinsen van Oranje voor waarbij een portret van Frederik zelf duidelijk maakte dat hij zich als de rechtmatige erfopvolger zag van de Oranjes.
De historicus Johann Georg Wachter maakte het iconografische programma. Na de dood van koning-stadhouder Willem III werd niet Frederik, maar Johan Willem Friso van Nassau-Dietz de ‘eenigen ende universelen Erfgenaem’. Johan Willem Friso was de zoon van Henriëtte Amalia van Anhalt-Dessau en Hendrik Casimir II van Nassau-Dietz.
‘Onder den Oranjeboom’ in Oranienburg
In 1999 vond er de tentoonstelling ‘Onder den Oranjeboom’ plaats nadat het kasteel voor vele miljoenen was gerenoveerd. Koningin Beatrix en prins Claus openden de tentoonstelling over Nederlandse kunst aan Duitse vorstenhoven. Voor het slot staat nog altijd een bronzen beeld van Louise Henriëtte.
Thema 'Oranjekastelen' in Duitsland
